เด็กน้อยคนหนึ่งเป็นลูกมหาเศรษฐีแห่งกรุงเทพมหานคร
ชื่อ ตูมตาม พ่อของเขาไม่ต้องการให้ลูกไปเรียนนอกบ้าน
จึงจ้างครูพิเศษมาสอนที่บ้านแทน แต่ปัญหามีอยู่ว่า ตูมตาม
ไม่อยากเรียนหนังสือคนเดียว  เขาจึงบอกกับพ่อว่า “พ่อครับ
ตูมตามเหงา อยากมีเพื่อนเรียนหนังสือกับตูมตามด้วย”
คำขอร้องจากลูกชายคนนี้ไม่ยากเย็นอะไรเลย พ่อของเขาจึงจ้าง
เด็กคนอื่นให้มาเรียนเป็นเพื่อน  กับลูกชายคนโปรด

  แต่เรื่องก็ไม่จบง่ายนัก เพราะว่าลูกชายคนนี้เบื่อหน่าย
เพื่อนทุกคนที่พ่อจ้างมา และถึงแม้นจะเปลี่ยนเพื่อนแล้ว
เปลี่ยนเพื่อนอีก เป็นสิบเป็นร้อยคน ลูกชายก็ยังเบื่อหน่าย
พวกเพื่อน ๆ อยู่ดี เขาบอกกับพ่อว่า “พ่อครับ ผมอยากเปลี่ยน
เพื่อนอีกแล้ว”

  เพื่อนคนต่อมาที่มาเรียนกับเขาดูท่าทางน่าเบื่อตั้งแต่วันแรก
ไม่เล่น ไม่ตามใจ ไม่ทำให้เขาสนุกสนานเท่าที่ควร เขาจึงบอก
เพื่อนคนนั้นว่า “เราจะเปลี่ยนเธอแล้ว” เพื่อนคนนั้นนั่งนิ่ง ๆ
ไม่อินังขังขอบ และตอบกลับไปว่า “สิ่งที่นายควรเปลี่ยนคือตัวนาย
เองต่างหาก” คำพูดของเพื่อนคนนี้แล่นตรงเข้าไปในหัวใจตูมตาม
เขานึกเล่น ๆ ว่า “ ใช่แล้วแทนที่เราจะเปลี่ยนเพื่อนเป็นร้อย
เราก็เปลี่ยนตัวเราเองเพียงคนเดียว ให้เข้ากับเพื่อนทุก ๆ
คนได้ ก็น่าจะดีกว่านี่”

  แต่การลองทำน่าจะดีกว่าการนึกคิด และนิสัยของตูมตามคง
เปลี่ยนไม่ได้ง่าย ๆ   แต่อย่างน้อย เพื่อนคนสุดท้ายของเขาก็ยัง
ไม่ถูกเปลี่ยน ไม่นานนักเขาก็มีเพื่อนซี้มาคนนึง แต่เรื่องยังไม่
จบแค่นี้ ตูมตามเกิดความคิดใหม่ เขาเดินไปหาพ่อ และบอกว่า
“พ่อครับ ผมอยากไปโรงเรียน”